پیچ در پیچ

گاهی می شه که آدم تو یه حالتِ ذهنی هی پیچ می خوره... راه حلی رو که بلده امتحان می کنه... جواب نمی گیره... سرخورده می شه... با عصبانیتِ بیشتری دوباره همون کار رو می کنه... باز جواب نمی گیره... مایوس تر/عصبانی تر می شه... دوباره امتحان می کنه... بازم هیچی... و هی پیچ می خوره و بیشتر فرو می ره... 

نمی دونم به این چی می گن... قفل شدگی ِ مغز؟ البته استعاره ی گویاییه حتی اگه مصطلح نباشه... این قفل شدگی ِ مغز واسه اینه که اکثرن در برخورد با مسائل استراتژیِ اگزیت (exit) نداریم و واسه همین اگه تو راهِ مختوم به عدم بیفتیم فنا می شیم... نمی تونیم ریکاور کنیم... البته راستش رو بخوای، می تونیم ولی اغلب نمی خوایم... یه استراتژیِ خیلی جنرال برایِ خارج شدن از قفل شدگی ِ مغز اینه که قدمهامون رو Trace back کنیم تا برسیم به آخرین لحظه ای که خوشحال بودیم و حالا با علم به اینکه راهی که رفتیم اشتباه بوده، یه راهِ دیگه رو بریم... ولی به عناوین متعدد انکار می کنیم تا اینکار رو نکنیم... یکی از دلایلمون اینه که نمی خوایم راهی رو که اومدیم برگردیم چون فکر می کنیم همه ی این هزینه ای که تا حالا دادیم دود می شه می ره هوا و خیلی ضرر می کنیم... یکی اینکه دلمون نمی خواد باور کنیم که اشتباه کردیم... ولی بدترین حالت اینه که اصلن از بیخ متوجه نشیم قفل کردیم... دوباره و هزار باره همون راه رو امتحان می کنیم و هی زیر لب می گیم «باید جواب بده... می دونم که جواب می ده... حتمن یه جایی رو اشتباه کردم... ایندفعه هواسم رو جمع می کنم»

یادم به رُباتی که یکی از بچه ها برایِ پروژه ی مدار واسط درست کرده بود افتاد... خیلی خوب راه می رفت... ولی اگه روبروی یه دیوار پهن قرار می گرفت که جلویِ هر دو تا سنسورش رو می پوشوند، قفل می کرد... هی با سر می خورد تو دیوار... هی یه خورده عقب عقب می رفت، هی دوباره می اومد جلو و باز می خورد به دیوار... شبیه آدمی بود که داره کله اش رو می کوبه به دیوار!... یادش بخیر چقدر خندیدیم...

یه کم شیر می ریزم تو چاییم و بی خودی شروع می کنم به هم زدنش... خیابونِ بارون زده از پشتِ تنها پنجره ی آشپزخونه سرک می کشه... آخرین دفعه ای که خوشحال بودم کی بود؟ یادم نمی آد... ولی اونچه که واضحه اینه که باید برگردم عقب و یه راهِ دیگه رو برم... هزینه اش فدایِ سرم...