یادداشت مخصوص ویکند: چند وقته که نمی تونم خودمو از شر یه سری فکرای مسخره ی خنده دار خلاص کنم! نمونه اش همین داستانِ حضرت رئیس جمهور و هاله اش که مثِ «لباس جدید پادشاه» می مونه!!! نمی بینیش اما همه درباره اش می نویسن و  همه جا خبرش هست و خود حضرت هم که می گه هر کی نبیندش خره :))

یا مثلن چند وقت پیش (یه سال پیش بود؟)، ائتلاف هفت نفره و چمران که آخرش معلوم نشد چی شد، کم شبیه «سفید برفی و هفت کوتوله» نبود! یا باز چند وقت پیش، ماجرای رسوایی سردار زارعی که آدم رو یاد «کلانتر» می انداخت که «زیر ستاره ی حلبی اش، قلبی از طلا داره»  بیخود نیست که می گن افسانه ها ریشه در واقعیت داره!... حالا باید یه بررسی تاریخی-اجتماعی-فرهنگی بشه ببینیم برنامه کودکِ دهه ی شصت و اوایل هفتاد دیگه چه کارتونایی نشون می داد... بلکه بفهمیم این مملکت داره کدوم وری می ره!

به هر حال جای خوشحالیه که هنوز فکرای خنده دار می یاد تو کله ام... اما به دلیل خستگی مفرط اصلن نا ندارم بپزمشون... پس همینجوری خام خام صرف می کنیم باشد که رودل نکنیم!

یادداشت مخصوص کل زندگی: فکر کنم به یه جایی رسیدم که دیگه گیو آپ می کنم همه ی نگرانی ها و شور زدن ها رو... آدما، اگه مامانت نباشن، همیشه یه درصدی از بی رحمی تو وجودشون هست... چه از قصد و چه ناخودآگاه، بار می اندازن رو دوشت... هر چی بیشتر تیک کر کنی بارت هم سنگین تر می شه... تا اینجاش هم که زمین دهن وا نکرده قورتمون بده و ناپدید بشیم! پس باید راهی دیگر اتخاذ کرد...

خوشم نمی آد به دنیا و آدمایی که دوستشون دارم بگم «به درک»... ولی مجبورم... ساری!

یادداشت مخصوص ایام جوانی: دوباره رفتم یه بلایی سر موهام آوردم... خوشحالم!

موسیقی هفته همراه با بشکن: باز منو کاشتی رفتی، تنها گذاشتی رفتی، دوروغ نگم به جز من، یکی دیگه داشتی رفتی، یکی دیگه داشتی رفتی (۲) !